Ανακοίνωση της ΡΑΚΕ (Ριζοσπαστικής Ανανεωτικής Κίνησης
Εκπαιδευτικών)
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.(1)
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.(1)
Με
την παρούσα ανακοίνωση θέλουμε, ως μέλη του σωματείου μας, του ΣΙΕΛ, για πολλά
χρόνια και ως μέλη της παράταξης ΡΑΚΕ, που συμμετέχει στα ΔΣ ΣΙΕΛ και ΟΙΕΛΕ,
μέλη που επομένως έχουμε πολύ καλή εικόνα της λογικής που επικράτησε τις δυο
τελευταίες δεκαετίες στο συνδικαλιστικό μας όργανο, να μοιραστούμε μαζί σας
κάποιους προβληματισμούς – ανησυχίες και να καταθέσουμε κάποιες προτάσεις.
Την
κατάσταση στα σχολεία μας τη γνωρίζετε. Τα εργασιακά μας δικαιώματα θυσιάζονται
στον βωμό του κέρδους των ιδιοκτητώνμε την ευκαιρία της εφιαλτικής εργασιακής
κοσμογονίας που βιώνει ο τόπος μας. Το μέλλον μας μέσα σε ιδιωτικά σχολεία που
όλο και λιγότερο θα θυμίζουν χώρους αγωγής και παιδείας και περισσότερο
επιχειρήσεις φαντάζει τρομακτικό. Η αίσθηση ότι είμαστε ιδιωτικοί υπάλληλοι
υποκείμενοι σε πιέσεις και εκβιασμούς εκ μέρους της εργοδοσίας για το πώς
παράγουμε και ασκούμε το έργο μας μάς στερεί μια ιδιότητα που είναι ζωτική για
οποιονδήποτε θέλει να λέγεται δάσκαλος, κατά
τον Παλαμά(1), αυτήν του λειτουργού. Το φάσμα της ανεργίας συνοδευόμενο από τον
ευτελισμό των αποζημιώσεων παγώνει τις ψυχές μας, μας κάνει να μαρμαρώνουμε από
φόβο και να στέκουμε αδρανείς στα κελεύσματα του σωματείου μας για
κινητοποιήσεις. Ιδιαίτερα δε μετά την αποστέρηση της δυνατότητας να
απορροφιόμαστε από τη δημόσια εκπαίδευση που επέφερε η ψήφιση του τρίτου
μνημονίου…
Θέλουμε
να σου θυμίσουμε όμως ότι ο φόβος είναι κοινός για όλους μας. Και αυτό πρέπει
να το εκμεταλλευτούμε. Η ιστορία έχει δείξει πως ο φόβος υπερνικάται με τη
συσπείρωση, συσπείρωση και αμυντική (μέσα στα σχολεία, με αλληλεγγύη και
σύμπτυξη μετώπου των εκπαιδευτικών απέναντι σε επιθετικές κινήσεις των
σχολαρχών για ατομικές συμβάσεις και μαζικές, ανεξέλεγκτες -μετά την ψήφιση του
τελευταίου πολυνομοσχεδίου- απολύσεις) και επιθετική (ενεργητική συμμετοχή σε
συνελεύσεις εντός και εκτός σχολείου, όπου οι ίδιοι θα μετρήσουμε τις δυνάμεις
μας, θα ελέγξουμε τις διαθέσεις , τις αντοχές μας, την αποφασιστικότητά μας εν
τέλει και θα συναποφασίσουμε τους τρόπους αντίδρασής και τα μέσα διεκδίκησης της εργασιακής μας
αξιοπρέπειας). Όλοι μαζί παύουμε τον φόβο κι επειδή ο αντίπαλος τρέμει τη
συλλογικότητα και την ομοψυχία μας κάνουμε το φόβο ν’ αλλάξει στρατόπεδο.
Όσον
αφορά τους άμεσους σχεδιασμούς δράσης, η ΡΑΚΕ πιστεύει ότι, διδασκόμενοι από
αλλοτινές, νικηφόρες εποχές του κινήματος των ιδιωτικών εκπαιδευτικών,
οφείλουμε να αναλογιστούμε τα λάθη που σωρεύτηκαν, ώστε να χαράξουμε μια
διαφορετική πορεία στις κρισιμότατες μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Η
πλειοψηφία που τόσα χρόνια βρίσκεται στο τιμόνι της ομοσπονδίας μας είχε
καλλιεργήσει τη νοοτροπία της ανάθεσης και την ψυχολογία του εφησυχασμού. Έτσι είχε
καταφέρει μια χούφτα άνθρωποι με αδιαφανείς συχνά επαφές και δοσοληψίες να
χειρίζονται τις υποθέσεις ενός ολόκληρου κλάδου που είχε πειστεί να αποσυρθεί
από τις συλλογικές διαδικασίες και να επαναπαυτεί. Η ετοιμότητα, επομένως,
χάθηκε, τ’ αντανακλαστικά αμβλύνθηκαν. Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, που ο
κλάδος έπρεπε να είναι σε αγωνιστική επαγρύπνηση, αποδείχθηκε ότι είχε ξεμάθει
από μαζικές διαδικασίες και συλλογικές διεκδικήσεις. Είχε προτιμήσει τον
στρουθοκαμηλισμό ή τις ατομικές λύσεις, στάσεις που και οι δυο έχουν πλέον
αποκαλύψει την ανεπάρκειά τους μπροστά στις αδηφάγες ορέξεις των σχολαρχών. Κι
αν δε συγκροτήσουμε πλειοψηφίες μέσα από τις οποίεςθα αντιστρέψουμε τη ζοφερή
για τους εργαζόμενους κατάσταση τόσο κεντρικά όσο και μέσα στα σωματεία και
τους συλλόγους διδασκόντων στα σχολεία μας, πολύ χειρότερα θα μας πλήξουν ήδη
αμέσως μετά τις εξετάσεις.
Σχετικά
με τα όσα προτείνει τώρα η πλειοψηφούσα παράταξη ως σχέδιο δράσης θέλουμε να
επισημάνουμε, συνάδελφοι, τα εξής:
1. Παρά το
γεγονός ότι η προκήρυξη της απεργίας δεν ακολούθησε αυτό που ζητούμεεδώ και χρόνια στις γενικές μας
συνελεύσεις, δηλαδή τον προσεκτικό σχεδιασμό και την κλιμάκωση των ενεργειών μας,
ωστόσο καλούμε τους συναδέλφους να απεργήσουν, προκειμένου να στείλουν μήνυμα
ενότηταςτόσο στους εργοδότεςόσο
και στην κυβέρνηση-ολετήρα, που θα μάθει ότι ένας ακόμη κλάδος στέκεται
απέναντί της.
2.Η δέσμευση για
νομική στήριξη των όποιων απολυμένων προκύψουν μέσα στο καλοκαίρι ή από
Σεπτέμβρη είναι μεν απαραίτητη, αλλά δεν μπορεί να καθησυχάζει κανέναν, τη
στιγμή που κανείς από τους απολυμένους τα τελευταία χρόνια και δικαιωμένους στα
δικαστήρια όχι μόνο δεν έχει επιστρέψει στη θέση του, αλλά δεν έχει καν αποζημιωθεί
από τον εργοδότη του για τα δικαστικά έξοδα.
3.Το να θελήσουμε να
αντιδράσουμε με άρνηση συμμετοχής στις πανελλαδικές και κατάθεσης βαθμολογίας ή
υπογραφής τίτλων σπουδών μας εκθέτει επικίνδυνα απέναντι στις εκπαιδευτικές
αρχές και -κυρίως- μας φέρνουν αντιμέτωπους με γονείς και μαθητές, πράγμα που
δε βοηθά τον αγώνα μας.
4.Η ελπίδα της ομοσπονδίας
να εκβιάσει το υπουργείο με τέτοιες απειλές μας φαίνεται φρούδα˙ αντίθετα, η
ηγεσία του υπουργείου και οι σχολάρχες φέρονται με τέτοια έπαρση και απαξίωση όλων
των εκπαιδευτικών, που δε θα υπολογίσουν τέτοιες κινήσεις, καθώς θα
εξασφαλίσουν τους αναγκαίους συμμετέχοντες με εκβιασμούς στις τάξεις των
δημοσίων συναδέλφων μας, ώστε να διενεργηθούν έστω δια της βίας οι πανελλαδικές
εξετάσεις. Ήδη έγγραφα έχουν αρχίσει να πηγαίνουν στα σχολεία με τα οποία
ξεκαθαρίζεται ότι είναι υποχρεωτική η συμμετοχή μας ως επιτηρητών.
5. Με τέτοιες κινήσεις
φοβόμαστε ότι είναι σα να αποδεχόμαστε τη στέρηση της ισοτιμίας μας απέναντι
στους δημόσιους (νοσταλγεί μήπως κανείς την εποχή των επιτροπών;) και της
ιδιότητας του περήφανου λειτουργού, που τόσο μεθοδευμένα προωθεί το υπουργείο.
Το χειρότερο είναι ότι πολύς κόσμος θα νιώσει ότι δεν εκφράζεται από την
ομοσπονδία και ακόμη περισσότερο θα ενταθεί το φαινόμενο της αποκοπής από τα
συνδικαλιστικά όργανα.
6.Ο στόχος μιας
ομοσπονδίας είναι να πυκνώνει κι όχι να απομαζικοποιεί τις τάξεις της. Ο ρόλος
της είναι οργανωτικός κι όχι ελεγκτικός, να φθάνει δηλαδή να υποκαθιστά τα
αρμόδια όργανα -ενός αποψιλωμένου πράγματι- κράτους. Το να προτείνεται η
συμβολή της ομοσπονδίας στην αποκάλυψη φορολογικών και ασφαλιστικών
εκκρεμοτήτων και η τιμωρία με κλείσιμο των -μικρών κατά βάση, ας είμαστε
ειλικρινείς- σχολείων (βλ. περίπτωση Ελληνοελβετικής Σχολής)είναι σα να
αναλαμβάνουμε έναν ρόλο φοροελεγκτικού αστυνομικού που δε μας αρμόζει. Πολλοί
συνάδελφοι θα σταθούν απέναντι στην ομοσπονδία που ως τιμωρός κλείνει το
σχολείο τους,σε μια συγκυρία που απαιτείτη μέγιστη δυνατή ομοψυχία και
συσπείρωση. Για να μη σκεφτούμε τις χιλιάδες των μαθητών μας που έτσι τους καταδικάζουμε
στη χειρότερη ποινή, που είναι η αναγκαστική αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος. Ένα
τελευταίο: είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του αδιεξόδου που οδηγεί ένας
τέτοιος θεσμικός ‘εκβιασμός’ με το μπλοκάρισμα των αδειών λειτουργίας αλλά και την
αμφισβήτηση των τίτλων η τελευταία νομοθετική ρύθμιση για παράταση της
αδειοδότησης «έως τη 15η Ιουλίου 2014»…
Άλλα πράγματα απαιτούνται. Και θα τα
διαμορφώσουμε όλοι μαζί. Δεν έχουμε άλλη εναλλακτική: ή υποτιμητική καταδίκη σε
σχολεία-κάτεργα ή η συλλογική και συντονισμένη από όλους διεκδίκηση της
επαγγελματικής μας αξιοπρέπειας και της ποιότητας της ζωής μας.
Στηρίζουμε, λοιπόν, με όλες μας τις
δυνάμεις την απεργία, συμμετέχουμε στις απεργιακές συγκεντρώσεις και κατά
τόπους συνελεύσεις και πιέζουμε για αλλαγές.
